Bibliotekarka, w oparciu dotychczasowe dziecięce wspomnienia, zachęciła dzieci do rozmowy o zwyczaju polewania siebie wodą, ku uciesze polewanych i polewających, po czym przedstawiła historię tego zwyczaju. Wspominając o tym, że dawniej zarówno śmigus, jak i dyngus, były to dwa różniące się obyczaje – oba występujące przy okazji Poniedziałku Wielkanocnego - bibliotekarka przedstawiła ich historię. Na pytanie z czym kojarzy się nazwa śmigus, dzieci wskazały zwyczaj oblewania się wodą. Śmigus bowiem swą nazwę wziął od śmigania, jednak obejmował głównie zwyczaj smagania się młodymi witkami wierzbowymi po nogach, a dopiero potem polewania wodą osób pierwotnie smaganych witkami. Smaganie się brzozowymi gałązkami przywędrowało do Polski z Czech. Tymczasem sam dyngus, nazwę swą zaczerpnął od niemieckiego słowa dingen, który oznaczał „wykupić”.  Dyngusowanie polegało więc na wykupieniu siebie z podwójnego „lania”. Do wykupienia się zazwyczaj stosowano pisanki, jednak odnotowane zostały przypadki wykupywania się świątecznym jadłem. Z biegiem czasu na zwyczaj śmigusa nałożył się zwyczaj tzw. dyngusowania tworząc niecodziennie brzmiący śmigus-dyngus.

Niegdyś śmigus-dyngus był praktykowany jedynie w środowiskach wiejskiej wspólnoty. Sądzono, że wzajemne oblewanie siebie wodą oczyszcza organizm, hartuje go i zapobiega chorobom. Obecnie jest to zwyczaj radośnie praktykowany na obszarze całego naszego kraju przez starsze i młodsze osoby.

Z dziećmi pożegnałyśmy się życząc im radosnych Świąt Wielkiej Nocy.