Pierwszy z nich, „Kobieta pracująca: rzecz o Irenie Kwiatkowskiej i jej czasach” autorstwa Gabriela Michalika, to interesujące, acz niewyczerpujące zagadnienia w pełni, spojrzenie na życie znanej i lubianej przez widzów aktorki teatralnej i filmowej Ireny Kwiatkowskiej. Utwór w dość wybiórczy sposób nakreśla życie Ireny Kwiatkowskiej, przybliża epokę, w której żyła oraz traktuje o poświęceniu dla pracy. Bez wątpienia Irena Kwiatkowska była osobą wielkiego czynu i wielkich kreacji aktorskich. Rolą z „Czterdziestolatka” podbiła serca milionów widzów na tyle, że do dnia dzisiejszego jest bezsprzecznie kojarzona z tą rolą. Była aktorką charakterystyczną i charyzmatyczną. Jej aparycja, ale także osobowość, pozwalały się wyróżniać na scenie wśród innych talentów aktorskich. Cechował ją także wyjątkowy stosunek do pracy zawodowej. Przejęła go z domu rodzinnego, w którym rozwój zawodowy traktowano z wyjątkowym pietyzmem.
„… dom rodzinny Ireny Kwiatkowskiej i obowiązujący w nim etos pracy; świadomość, że podstawą każdej działalności zawodowej musi być wypełnienie wszelkich wymagań rzemiosła, a dopiero później efekt naszych starań może się zamienić w dzieło sztuki, co stanowi rodzaj nagrody za wcześniejszą czynność.” (Michalik, G.: „Kobieta pracująca: rzecz o Irenie Kwiatkowskiej i jej czasach”. Kraków, 2016. str. 20.)
Utwór nie tylko traktuje o splendorze, jakim Kwiatkowska była otaczana w czasach swej świetności. Omawia też sytuacje z wykorzystaniem naiwności starszej pani, której dokuczała samotność. Podkreśla, jak ważne jest otaczać się zaufanymi ludźmi, być otwartym na ich pytania i sugestie. Przybliża też arkana życia aktorów-seniorów w „Skolimowie”.
Odbiór utworu wśród czytelniczek był różny. W zdecydowanej mniejszości pojawiły się głosy pochwały.
W przypadku drugiego utworu pt. „Niebo dla średnio zaawansowanych” - wywiadu rzeki lub zapisu luźnej rozmowy ks. Grzegorza Strzelczyka z Szymonem Hołownią na temat nieba i/lub egzystencji „bytów” po życiu doczesnym, konfrontowałyśmy wiedzę, którą posiadamy z interpretacjami księdza, prezbitera archidiecezji katowickiej, teologa, dr Grzegorza Strzelczyka. Zapoznając się z utworem dane nam było poznać terminy, których dotychczas nie znałyśmy: śmierć egzystencjonalna, paruzja, limbus, otchłań, manicheizm i in. Dowiedziałyśmy się o sposobach traktowania Kościoła, o rodzajach miłości, o aniołach i demonach, o czyśćcu, piekle i zmartwychwstaniu. Dużo informacji przedstawionych w luźny sposób, czasem nawet lekko prześmiewczy. Dzięki takiej kombinacji i nam było łatwiej, bez nadąsania i patosu, omówić utwór. Co ważne, w rozmowach odnosiłyśmy się do naszych doświadczeń i do znanych nam historii. Rozmawiałyśmy o tym, co zrobić, gdy zobaczymy światło, czy objawi nam się tunel lub doświadczymy „przewijania filmu”. Rozmawiałyśmy o tym czym jest wiara oraz czy śmierć jest intensywnym odpoczynkiem. Czy w czyśćcu człowiek może być szczęśliwy i czym są czyśćcowe odpusty. Starałyśmy się też odpowiedzieć na pytanie, w jakim celu powstał utwór i co może dawać czytelnikowi.
Spotkania DKK są doskonałą okazją do spotkania się i prowadzenia rozmów o książkach. Mają charakter dobrowolny, lecz wymagana jest znajomość bieżącej literatury. Jeśli jesteś zainteresowany szczegółami lub chciał(-a)byś do nas dołączyć – zapraszamy do kontaktu. Kolejne spotkanie niebawem.
